Ακούστε ολόκληρη τη συνέντευξη του κ.Θωμά Παπαλιάγκα, πολιτικού επικεφαλής της Δημοκρατικής Ευθύνης, στα ΠαραπολιτικάFM 90,1 και την εκπομπή της Γεωργίας Σκιτζή:
Ο κ.Θωμάς Παπαλιάγκας στη συνέντευξή του στα Παραπολιτικά FM και την εκπομπή της Γεωργίας Σκιτζή μίλησε για τις φονικές πυρκαγιές στην Αττική που άφησαν πίσω τους δεκάδες νεκρούς και αγνοούμενους.
Ο πολιτικός επικεφαλής της Δημοκρατικής Ευθύνης, ερωτώμενος και με την ιδιότητα του δικηγόρου, εξήγησε ότι σε επίπεδο διερεύνησης αιτιών και απόδοσης ευθυνών το πρώτο στάδιο είναι η διενέργεια προανάκρισης από τους προανακριτικούς υπαλλήλους της Πυροσβεστικής. Δεδομένου όμως ότι ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας παρέχει την αρμοδιότητα σε διάφορες αρχές (Αστυνομία, Πυροσβεστική, Λιμενικό) να διεξαγάγουν προανακρίσεις ή προκαταρκτικές εξετάσεις, υπάρχει κίνδυνος διάχυσης και μη λήψης υπόψη στοιχείων με τη διασπορά τους μεταξύ διαφορετικών δικογραφιών για το ίδιο έγκλημα. Αφού διατάχθηκε από την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου σχετική έρευνα, η οποία θα διενεργηθεί προφανώς από την Εισαγγελία Πλημμελειοδικών Αθηνών, όλες οι επιμέρους προαναρίσεις ή προκαταρκτικές εξετάσεις θα πρέπει να συσχετισθούν τώρα υπό τη συγκεκριμένη έρευνα. Αυτό μάλιστα έχει σημασία να γίνει άμεσα και χωρίς να περιμένουν την ταυτοποίηση των νεκρών, ώστε να μη χαθούν στοιχεία και μαρτυρίες.
Ο ίδιος κίνδυνος κίνδυνος διάχυσης και μη λήψης υπόψη στοιχείων με τη διασπορά τους μεταξύ διαφορετικών δικογραφιών υπάρχει και κατά την πειθαρχική έρευνα των διαφόρων υπηρεσιών, με τη διενέργεια παράλληλων ΕΔΕ ή πειθαρχικών προανακρίσεων από τον κάθε φορέα ξεχωριστά – Δήμων, Περιφέρειας, Πυροσβεστικής, Αστυνομίας, Λιμενικού κ.α. Κίνδυνος εξ αυτού του λόγου υπάρχει να μη φέρουν ουσιαστικό αποτέλεσμα ως προς την απόδοση πειθαρχικών ερευνών. Απαιτείται και γι’ αυτές συντονισμός.
Σήμερα όμως μιλάμε για ένα επίπεδο τέτοιο που θυμίζει «καταστροφή της Σμύρνης». Έχουμε έναν ολόκληρο οικισμό που καίγεται, με ανθρώπους που τρέχουν να σωθούν, που καίγονται ζωντανοί μαζί με τα παιδιά τους, που πέφτουν στην θάλασσα για να μην καούν, μια καταστροφή που δεν έχει προηγούμενο. Στην Ελλάδα ανέφερε ο κ. Παπαλιάγκας έχουμε ζήσει από την Μεταπολίτευση και μέχρι το 2007 πυρκαγιές που έκαψαν την μισή χώρα, με μονοψήφιο αριθμό νεκρών, ελάχιστων σε σχέση με την έκταση των ζημιών. Αυτό που συνέβη στη συγκεκριμένη πυρκαγιά, όπως και στην πυρκαγιά του 2007 στην Ηλεία, είναι αδιανόητο. Και οι απώλειες τεράστιες.
Τόνισε στο σημείο αυτό ότι η ανάγκη για το κτίσιμο ενός επιτελικού κράτους φαίνεται περισσότερο αδήριτη από ποτέ. Στη χώρα μας οι πολίτες δεν γνωρίζουν πώς πρέπει να κινηθούν σε περιπτώσεις πυρκαγιών. Σε προηγμένες χώρες τα επιχειρησιακά σχέδια είναι αναρτημένα όλο το χρόνο στο διαδίκτυο, όπως στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ, ενώ στη Σουηδία εντοπίζονται αυτόματα τα κινητά όσων βρίσκονται στις επικίνδυνες περιοχές και ειδοποιούνται με μηνύματα.
Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει το παράδοξο να υπάρχουν υπηρεσίες πολιτικής προστασίας στους Δήμους, στις Περιφέρειες, στην Πυροσβεστική, στην Υπηρεσία Δασοπυρόσβεσης, στην Αστυνομία, στο Λιμενικό και ταυτόχρονα να μην υπάρχει συντονισμός μεταξύ τους. Το δε παράδοξο είναι ότι στους ΟΤΑ της Πολιτικής Προστασίας προΐσταται αιρετός σύμβουλος, ο οποίος, όσο φιλότιμος κι αν είναι, πιθανότατα δεν έχει καμία ειδική γνώση στο θέμα. Είναι ανάγκη να συγκεντρωθούν οι αρμοδιότητες σε μία υπηρεσία και να υπάρχει στενός συντονισμός, αυστηρά υπηρεσιακός, με τις υπόλοιπες. Οι δε πολίτες να πληροφορούνται το επιχειρησιακό σχέδιο εγκαίρως, ήδη από το χειμώνα.
Εν συνεχεία, σε σχετική ερώτηση για τα δικαιώματα των πολιτών που έχασαν συγγενείς ή περιουσίες, ο κ. Παπαλιάγκας διευκρίνισε ότι τα αρμόδια δικαστήρια, κυρίως τα διοικητικά, είναι γενικώς φειδωλά στην επιδίκαση υψηλών αποζημιώσεων σε πολίτες για αμέλεια κρατικών οργάνων ή νομικών προσώπων. Αυτό, τόνισε, έχει να κάνει με τη γενικότερη αντίληψη της σύγχυσης των εξουσιών, της διάχυσης των ευθυνών και της τελικής γενικής ατιμωρησίας. Αλλά και της γενικότερης αντίληψης περί ατιμωρησίας, με αποτέλεσμα να είναι εύκολο ή και “νομιμοποιημένο” στα μάτια των πολιτών να παρανομεί κάποιος, ειδικά σε χαμηλής ηθικής απαξίας εγκλήματα, όπως η φοροδιαφυγή, η αυθαίρετη δόμηση, η παράνομη στάθμευση κλπ.
Κατέληξε ότι όλοι όσοι έχασαν περιουσίες και οι συγγενείς των θυμάτων έχουν δικαίωμα να προσφύγουν στα δικαστήρια και να ζητήσουν αποζημίωση από τα νομικά πρόσωπα για τις όποιες αμέλειες και παραβάσεις καθήκοντος αρμόδιων οργάνων τους. Βεβαίως, η επιδίκαση μίας αποζημίωσης δεν φέρνει πίσω στη ζωή τους ανθρώπους. Διευκολύνει όμως τη ζωή τους παραπέρα σε υλικό επίπεδο, ειδικά όσων έχουν χάσει τις περιουσίες ή και τις πρώτες κατοικίες τους.
